Gejo Bracht (Vuren) moet na 31 jaar stoppen met vlaggen

VUREN - 'Een helftje vlaggen.' Voor de meeste mensen is dat wel genoeg. Bij een eerste elftal blijven grensrechters vaak wat langer hangen, maar de 31 jaar die Gejo Bracht met de vlag in zijn hand langs de lijn holde, vormen een uitzonderlijke periode.

En eigenlijk had Gejo Bracht nog wel wat langer willen doorgaan. Tijdens het afgelopen seizoen kwam er echter een einde aan zijn loopbaan als grensrechter van Vurens eerste elftal. Noodgedwongen. Zijn laatste wedstrijd was vorig seizoen uit bij Groote Lindt. "Ik heb een hartinfarct gehad", zegt Bracht. "Er zit nog een ader dicht en het lukt maar niet om me te dotteren. Ik ben de afgelopen tijd van ziekenhuis naar ziekenhuis gegaan. Ik loop nog wel gewoon, maar ben erg kortademig en heel snel moe."

Onlangs kreeg hij van de club een officieel afscheid, met een weerzien met vele oude bekenden.

Ondankbaar
Grensrechter zijn is een ondankbare taak, nog los van de soms barre weersomstandigheden. Je kunt het namelijk nooit écht goed doen. Als je je team een handje helpt door je vlag onterecht omhoog te steken krijg je nog wel eens wat over je heen van supporters van de tegenpartij, vaak strategisch achter je opgesteld. Je taak in alle eerlijkheid vervullen levert scheve gezichten op van spelers en begeleiding van je eigen ploeg.

Bracht kent die spagaat als geen ander. "Voor commentaar van de zijlijn moet je doof zijn, anders houd je het niet vol. En als je dan reageert, moet je dat met een beetje humor doen. Dat valt altijd een stuk beter dan er serieus op ingaan", vertelt Bracht.

"En je moet wel weten wanneer je je vlag omhoog kunt steken. Als de scheidsrechter er zelf zicht op heeft, heeft dat echt geen zin. Maar als hij er tientallen meters achter loopt, kun je een twijfelgevalletje wel afvlaggen. Volgens mij deed ik het wel aardig. Ik ben in ieder geval nooit weggestuurd."

Vaders
Bracht is ondertussen ruim veertig jaar betrokken bij het eerste elftal van Vuren. Eerst als voetballer. "Ik was geen topper en moest het hebben van m'n loopvermogen. Ik hing een beetje tussen het eerste en tweede in", vertelt Bracht. Toen hij wegens een blessure moest stoppen met voetballen, werd hij grensrechter. Eerst bij de A-junioren. "En daar waren ze blijkbaar tevreden over, want ik werd gevraagd om bij het eerste te vlaggen. Ik heb het altijd met plezier gedaan. Het is gewoon een heel leuke hobby. En het is leuk om betrokken te zijn bij een spelersgroep en met die jongens om te gaan."

Bracht zag een hoop spelers en trainers komen en gaan. "Van de spelers uit de huidige spelersgroep hebben veel vaders ook in het eerste gespeeld. Die heb ik ook nog gevlagd."

Van de kleine twintig trainers die Bracht mee maakte, heeft hij aan één speciale herinneringen. "Ron Vastenouw was echt een topper. Een fantastisch mens. Die was niet alleen trainer, maar floot ook wedstrijdjes bij de jeugd en stond achter de bar."

Eerste klasse
Het absolute hoogtepunt maakte Bracht mee in de jaren '90, toen Vuren een seizoen in de top van het amateurvoetbal speelde. "We waren hele dagen weg naar Hoek en dat soort plaatsen en speelden tegen sterke tegenstanders als ASWH met goede scheidsrechters. Fantastisch om mee te maken", vertelt Bracht.

Het dieptepunt was een wedstrijd bij BLC. "Het liep volledig uit de klauwen. We moesten daar onder politiebegeleiding weg. We zijn ook niet meer terug geweest. De wedstrijd is toen hier in Vuren uitgespeeld."

Gastheer
Bracht gaat het vlaggen zeker missen. "Als je dat zoveel jaren doet, is het echt een ritme. Ik ging op zaterdagmorgen eerst altijd naar mijn moeder toe, daarna thuis een broodje eten en dan naar de club. Het is wel even wennen dat dat er nu niet meer is. Toch blijft Bracht nog wel betrokken bij de club en de wedstrijden van het eerste elftal. "Ik ontvang nu de scheidsrechter en de tegenstanders. Na al die jaren ken je een hoop mensen, dus dat is ook hartstikke leuk om te doen, hoor."