SC Everstein verliest met Peter Verwolf boegbeeld binnen de lijnen

EVERDINGEN – Op zaterdag 1 oktober kwam voor Peter Verwolf een einde aan zeventien jaar selectiespeler van SC Everstein. In het duel tegen EBOH botsten zijn rechterknie en die van een tegenstander flink tegen elkaar. Voor het krachtmens Verwolf was de schade enorm: voorste kruisband gescheurd, meniscus afgescheurd en de binnenband ingescheurd. “Ik hoorde het kraken, het deed knap zeer en ik wist meteen dat het goed mis was.”

Net voor de eeuwwisseling raakte de A1 van SC Everstein halverwege het seizoen dusdanig onderbezet dat het uit de competitie werd gehaald. De meeste jongens werden gestald in de B1, terwijl Peter Verwolf en Frank Bouwman vervroegd naar de selectie werden overgeheveld. Verwolf was door trainer Peter den Engelsman als 16-jarige als eens opgetrommeld voor het eerste elftal en vanaf zijn zeventiende tot nu heeft hij bij die groep gezeten.

“Ik was toen een stevig ventje van 70 kilogram en voetbalde op het middenveld. Mijn eerste treffer maakte ik uit tegen Sliedrecht, met een schot in de korte hoek (de teller staat nu op 30 competitietreffers). In dat elftal speelden jongens als Alexander Witte, Hugo Burggraaff, John Ariaans, Marcel van Alphen en Marc Werkhoven. er was een goede mix van oud en jong. Die mannen hadden niet alleen een begeleidende maar ook een corrigerende rol. Als je niet luisterde, werd je flink op je nummer gezet.”

Versterkingen
De komst van trainer Marcel van Steenis (2004/2005) markeerde het begin van de vette jaren. Dat kwam mede doordat de club versterking kreeg van buitenaf: André van der Veer kwam terug van Brederodes, terwijl Martijn Wittebol, Jeroen Brouwer en Thijs Hijman welkome versterkingen van Vianen waren. SC Everstein promoveerde meteen naar de tweede klasse en in een later stadium bouwde trainer Dennis van der Steen door op het stevige fundament. Onder hem promoveerde de club zelfs naar de eerste klasse, voor een deel met eigen jongens maar opnieuw met veel spelers die waren gehaald.

Elke zaterdag Everstein-dag
“Het werd een geweldig seizoen en inclusief de twee promoties en het jaar waarin ik met 7 doelpunten topscorer werd, zijn dat hoogtepunten waar ik met plezier op terug kijk”, zegt Peter Verwolf. “Mede door mijn beroep en door het fitnessen was ik intussen een kilootje of dertig zwaarder, zonder ook maar een grammetje vet. Ik was daardoor wat langzamer geworden en stond nu centraal achterin. Een mooie positie: je hebt de bal altijd vóór je en je kunt je medespelers goed aansturen. Ik was in de bloei van mijn voetballeven en er is concrete belangstelling geweest van SV Meerkerk en met name Theole. De financiële vergoeding die er bij Theole tegenover stond was voor mij echter niet interessant genoeg om mijn cluppie in de steek te laten. Everstein zit heel diep bij mij. Elke zaterdag is Everstein-dag, daar komt niets tussen.”

Omslag
SC Everstein redde het nét niet in de eerste klasse. Via een dubbele ontmoeting tegen Zaamslag degradeerden de roodwitten in de nacompetitie naar de tweede klasse.

“Dat was niet nodig geweest”, vindt Verwolf. “Helaas is daarmee een neerwaartse spiraal ingezet, want het seizoen erna volgde degradatie naar de derde klasse. Er kwam een omslag binnen de club. Die ging liever verder met eigen jongens dan met voetballers van buitenaf. Het gevolg is dat het eerste elftal nu voor een groot deel bestaat uit spelers van dezelfde leeftijd. Niet alleen is er geen goede mix van jong en oud, maar er is ook niemand die de ploeg kan aansturen, zeker niet nu ik ben weggevallen. Ik zie er misschien uit als een bullebak, maar over het algemeen coach ik positief en veel jongens leunden op mij. Op dit moment gaat het niet geweldig –halverwege de competitie verkeert het elftal in serieus degradatiegevaar- en ik heb geen idee hoe het tij moet worden gekeerd.”

Spierblessures
De laatste jaren, en dat begon al onder Van der Steen, had Peter Verwolf, wijd en zijd befaamd om zijn harde vrije trappen en zijn verre inworpen, regelmatig last van langdurige spierblessures. Die staan echter in geen enkele verhouding tot wat nu is gebeurd. Hij is op 4 november geopereerd, het herstelproces verloopt redelijk en als de voorspellingen kloppen is hij acht maanden verder voor hij weer met de training zou mogen beginnen.

“Gezien mijn leeftijd (33) en het feit dat ik een eigen bedrijf heb is dit het einde van mijn tijd als selectievoetballer. Het is zuur om die manier te moeten stoppen, want ik had natuurlijk liever zélf het moment willen bepalen om ermee te stoppen. Een paar weken geleden heb ik de jongens verteld dat het voor over en uit is. Dat was toch een momentje dat moeilijker en emotioneler is verlopen dan ik had verwacht.”