In memoriam: Bill Tukker

Wanneer onze eerste ontmoeting plaatsvond; ik zou het niet meer weten. De ambiance herinner ik me nog wel. De afspraak was bij hem thuis en de sfeer was hartelijk. Nog belangrijker: we hadden meteen een klik.

Wat me in Bill aansprak was zijn ongebreidelde enthousiasme over sport in het algemeen en voetbal in het bijzonder. Hij raakte er niet over uitgesproken en zei zinnige dingen over zijn vak, zonder vast te lopen in een kokervisie die je bij zoveel andere mensen in de voetballerij ziet.

Bill Tukker stond bekend als een trainer met een duidelijke visie. Een man ook die hechtte aan discipline. Een vorm van denken en doen die in het amateurvoetbal van tegenwoordig weerstand kan oproepen. Bill heeft dat meermalen moeten ervaren. Toch bleef hij wie hij was. Dicht bij zichzelf. Nooit acterend. Goudeerlijk. Oprecht. En ook gewoon een mens met al zijn twijfels. Net als u en ik.

Trainer en mens; beide Bill Tukkers mocht ik graag. Als trainer vond ik hem een goed voorbeeld. Als mens hadden we veel raakvlakken. En dat uitte zich in mooie gesprekken met diepgang en gevoel. We legden er iets van onszelf in en dat schepte een band.

Nu Bill niet meer onder ons is besef ik meteen wat ik ga missen. Zijn hartelijkheid, dat blije ‘Tukkeriaanse’ lachje als 'ie je ontdekte tussen de andere sportparkbezoekers, zijn uitgestoken hand, zijn uitgebreide analyses na een wedstrijd en zijn ontwapenende kwetsbaarheid.

Mijn mijmering over Bill valt volledig in het niet bij hetgeen zijn gezin en zijn andere dierbaren nu mee moet maken. Ik kan alleen maar zeggen: het was fijn om hem gekend te hebben.

Jan Timmer, verslaggever Klaroen.nl en Regio-Voetbal