Esther Lakerveld wil keihard knokken om terug te komen

REGIO • Het voetballeven van Esther Lakerveld, in maart werd ze 25 jaar, ligt overhoop. Geveld door een zware knieblessure door een niet schoongemaakte zaalvoetbalvloer. ,,Ik ga keihard knokken om terug te komen.''

In de auto, op weg naar Amsterdam voor een zaalvoetbalwedstrijd met ZVG tegen Os Lusitanos, had Esther Lakerveld het nog over haar toekomst als voetbalster op het veld gehad. ,,Ik had de knoop voor mezelf doorgehakt. Ik wilde net als mijn SteDoCo-vriendinnen Cindy Karsdorp, Sanne Brand en Joy van der Elst het seizoen afmaken bij GJS. Noodgedwongen omdat bij SteDoCo eerder de stekker eruit is gehaald. Diezelfde avond nog konden die plannen de ijskast in.''

De in Dordrecht geboren en in Sliedrecht getogen Lakerveld zal die avond van 24 januari nooit meer vergeten. ,,Het ging zo lekker. Met mij en met ZVG. We stonden met 0-3 voor. Ik kreeg een diepe bal, wilde uithalen. Vervolgens bleef mijn standbeen staan. Mijn lichaam niet. Ik wist direct dat het foute boel was. Ik belandde in een rolstoel en met Adnan, een van onze trainers, ging ik richting het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam. Op de CT-scan was toen nog niets te zien.''

Slecht nieuws
Na een MRI-scan, later in Dordrecht, was de diagnose snel gesteld en slecht nieuws: een afgescheurde voorste kruisband, een ingescheurde binnenband en een impressiefractuur in het bovenbeen. Lakerveld: ,,Die breuk en binnenband zullen eerst moeten helen voor ik voor wat betreft de schade in mijn knie onder het mes kan. Ik ben nu op de goede weg, de binnenband is zo goed als hersteld en ik ben nu bij mijn fysio Bart (Fysio PP), hard aan het trainen om mijn buiging en strekking terug te krijgen. Na de operatie moet ik rekening houden met een herstel van nog eens twaalf maanden.''

Achteraf hoorde Lakerveld dat zij het vierde of vijfde slachtoffer was in korte tijd, die in die Amsterdamse sporthal een kruisbandblessure opliep. ,,Er wordt daar ook handbal gespeeld. De vloer moet daarna goed worden schoongemaakt, maar dat is denk ik niet gebeurd. Er zaten waarschijnlijk nog harsresten op.''

Triest
SteDoCo vrouwen 1 werd in de winterstop uit de competitie (topklasse red.) gehaald. ,,Ontzettend balen natuurlijk. Ik heb vanaf 2006 in Hoornaar gevoetbald. Bijna vijftien jaar. Ik heb tussendoor ook wel diverse mogelijkheden gehad om weg te gaan, maar ik ben de club altijd trouw gebleven. Want Stedoco was toch echt wel mijn club. En dan houdt het ineens op. Triest. Meer wil ik er ook niet over kwijt.''

Prof
Vanaf dat Esther Lakerveld kon lopen en praten liet ze weten dat ze wilde voetballen. 'Ik ben Esther Lakerveld, ik ben voor Ajax en ik wil profvoetballer worden'. Haar moeder kan die woorden nog precies herinneren. Lakerveld: ,,Het duurde toch nog even voor ik op voetballen mocht. Ik moest eerst op korfbal. Meestal was ik tot verdriet van mijn leiders met de korfbal aan het voetballen. Een jaar later, in 2005, mocht ik toch. Ik kwam in Sliedrecht E9M, een meisjesteam. We werden dat jaar ook gelijk kampioen.''

Een jaar later deed ze mee aan een open dag bij SteDoCo. ,,Na een zestal trainingen was ik welkom. Geweldig vond ik dat. Vier keer trainen en op zaterdag een wedstrijd.''

Drie jaar later maakte zij op 14-jarige leeftijd onder Roy Waalboer haar debuut in vrouwen 1. ,,In de 76ste minuut. International Liza van der Most mocht in diezelfde wedstrijd ook invallen.''

Lakerveld haalde ook het Nederlands elftal onder vijftien jaar en trainde mee met speelsters als Vivianne Miedema, Lineth Beerensteyn en Dominique (Bloodworth) Janssen. ,,Tot een officiële interland is het helaas nooit gekomen.''

,,SteDoCo is een deel van mijn leven geweest. We hebben zo verschrikkelijk veel leuke dingen meegemaakt, maar het boek is dicht. Ik wil nu vooruitkijken. Zo snel mogelijk geopereerd worden en dan keihard werken aan mijn herstel. Ook mijn vriendin Joy van der Elst heeft haar kruisband afgescheurd. Misschien kunnen we samen revalideren.''

Tekst en foto: Jan Volwerk