Gert Maasland kust de voeten van Leonidas

SPARTA/NOORDELOOS – Op de eerste zaterdag van oktober ging een langgekoesterde wens van Gert Maasland in vervulling. Na 246 kilometer en 33 uur, 43 minuten en 44 seconden hardlopen van Athene naar Sparta kuste de inwoner van Noordeloos de voeten van koning Leonidas. In 2009 strandde hij op ruim 158 kilometer, nu niet.

“Vervolgens werden mijn voeten gewassen. Ik kreeg mijn sokken amper uit. Op hevige blaren liep ik naar mijn trouwe supporters. Ze stonden mij op te wachten met een halve liter bier”, lacht Gert, ruim een week na zijn heroïsche tocht. “In mijn kop zat het goed, mentaal was ik sterk zat. Ik heb geen moeilijk moment gehad. Met dank aan de gelletjes, met heel veel koolhydraten.”
Bij de start kwam Gert Maasland, die jarenlang in het eerste elftal van SV Noordeloos 'bikkelde', onder de 370 lopers veel bekenden tegen, waaronder zijn Japanse vriendin van twee jaar geleden. “Weer strekte zij haar armen en weer kwam ze niet verder dan mijn kin.”
Eenmaal onderweg begon het echte werk. Gert wist dat het eerste checkpoint op 80 kilometer strak in het tijdschema lag. “We mochten er maximaal 9,5 uur over doen. Ondanks mijn te hoge hartslag was ik er een uur eerder. Ik was al aardig verrot, maar maakte mij geen zorgen. Toen het bewolkter werd, zakte mijn hartslag. Bij de eerste grote post heb ik goed gegeten en met mijn begeleiders Tim Selders en Jack de Bruin de tactiek doorgesproken. Na een kwartiertje ging ik verder, ook omdat ik wist dat je in de eerste helft van het tijdschema nauwelijks tijdwinst kan boeken. Ik weigerde extra rust te pakken. Op advies trok ik bij de beklimming van de berg wel mijn lange broek aan. Geen verkeerde aanwijzing, want in het holst van de nacht was het door de stevige wind met een gevoelstemperatuur van rond het vriespunt best fris. Hardlopen was er overigens niet bij. In het pikkedonker en met slechts een mijnwerkerslampje op mijn hoofd wandelde ik op het ezelspad stevig door. Op steile plekken klauterde ik op handen en voeten omhoog. Maar het ging best, ik lag twee uur voor op het schema.”

Bergafwaarts
Na de afdaling was er voor Gert een complete verrassing. Een vijftal supporters, waaronder zijn zoon, wachtte hem op. “Tijdens het ontbijt, een bak kale spaghetti, verzekerden ze mij niet te gaan slapen zolang ik liep. Dat doet je goed. Ik kreeg het moeilijker, mijn voeten deden steeds meer pijn en ik besloot Ibuprofen en Paracetamol te slikken. Bergafwaarts heeft mij geen goed gedaan. De eerste blaren gingen, met nog 60 kilometer te gaan, kapot. Mijn schoenen durfde ik niet uit te doen. Met drie uur in de plus wist ik wel dat ik het ging halen. Al moest ik kruipen. De vermoeidheid sloeg toe en dat was link. Je loopt op de vluchtstrook en de auto’s rijden met dik 100 kilometer per uur voorbij. De laatste tien kilometer heb ik gewandeld. Ik had alle tijd. Perry Blokland belde nog vanuit Nederland hoe het ging. Op 500 meter voor de finish word je opgewacht door de plaatselijke jeugd. Onbeschrijfelijk wat er dan door je heen gaat en zeker als je dan heel de meute uit Noordeloos in beeld krijgt. Je vergeet alles en je voelt je echt een Olympische held.”

Dat idee had Gert, na een welverdiende vakantie, niet toen hij Noordeloos binnen reed. “Bij de kroegen was niets te zien. Ik begreep er niets van. De buurtvereniging had wel een spandoek opgehangen en aan veel huizen hing de Nederlandse driekleur. Verder was het ijselijk stil, mijn dochter en zoon waren niet eens thuis. Bij mijn vader heb ik een paar koude pilsjes gedronken. Maar bijna op weg naar het voetbalveld, werd ik in een cabrio opgehaald. De boerenkapel erachter en naar het Zwarte Paard. Daar werd het goed feest. De volgende ochtend had ik iets last om op te staan.”

Death Valley
Inmiddels is Gert weer aan het werk. “Op maandag heb ik alweer in de bouwput gestaan en een vlechtje gemaakt. Mijn bovenbenen voelen nog dik aan, in het weekend hoop ik mijn eerste kilometers weer te maken. Voorlopig ga ik lekker genieten. Ik blijf lopen, maar niet zo extreem. In april wil ik weer naar Limburgs Zwaarste en misschien doe ik wel Rondje Texel, twee rondjes van 60 kilometer. Volgend jaar is er in Noordeloos feest en dan heb ik het druk zat. In ieder geval onvoldoende tijd om zwaar te trainen. Op langere termijn denk ik aan de 230 kilometer tellende Death Valleyloop in Amerika. Of de zesdaagse in de Sahara, waarbij je met volle bepakking door de woestijn holt. Wat de massa doet is leuk, maar ik wil iets anders doen dan anderen. Er zal nog wel thuis gepraat moeten worden, want ons sociale leven stond behoorlijk onder druk.“

De komende tijd heeft Gert overigens een andere uitdaging. “Volgende week beginnen de oefenavonden weer van de toneelvereniging Vrienden van De Buurtschool. In maart is de uitvoering van 'Ach, een pondje meer of minder'. Het boekje van het blijspel heb ik hier liggen. Ik weet nog niet welke rol ik heb, het zal wel een komische rol zijn. Vaak heb ik de lachers op mijn hand.”

http://gertgaat.wordpress.com