Patrick en Michel Kooijman: 'Het is hier ieder jaar hetzelfde liedje'

ZUILICHEM/GAMEREN - Patrick en Michel Kooijman verkassen na een leven lang Zuilichem naar het nabijgelegen GVV'63. Een openhartig interview met het onafscheidelijke duo.

"Een beetje zoals Luis Suárez -Nicolás Lodeiro." Zo omschrijven Patrick en Michel Kooijman de band die ze met elkaar hebben. De twee Uruguayanen waren bij Ajax en het nationale elftal elkaars beste vrienden en dat is ook met het 27-jarige Kooijman-koppel het geval. Ook al heeft het omschrijven van de familieband nog heel wat voeten in de aarde: "Onze opa's zijn broers." "Niet." "Wel." "Neehee." "Nou ja, we komen allemaal van Adam en Eva."

Verrot wereldje
Wat in ieder geval geen twijfel lijdt, is dat Patrick en Michel al van jongs af aan kinderen van de club Zuilichem zijn. En dat Michel het hogerop heeft gezocht bij Almkerk en Roda Boys, doet daar niets aan af. De mooie anekdotes vliegen over de tafel in de bestuurskamer op sportpark de Meidijk. Over Michel's weerstand tegen de fusie ("ik snap het, maar de gang van zaken vind ik waardeloos"), over de iconische teambespreking van voormalig trainer Ron Laros, waarna Zuilichem prompt in degradatienood belandde én over die keer dat Michel de kans had om zich op betaald voetbalniveau te bewijzen. Op stage bij Willem II, een droom voor vele voetballers.

Toch was dat juist het moment dat de kwikzilverachtige aanvaller erachter kwam dat hij niet voor het 'grote werk' bestemd was. "Toen ik daar aankwam zaten er jongens met koptelefoons op die geen woord tegen me zeiden. Da's helemaal niks voor mij. Dat wereldje is zó verrot, daar ben ik veel te zacht voor. En als je miljonair kan worden, is het een ander verhaal. Maar ja, dat zit er bij Willem II ook niet in."

Superlatieven
De interesse vanuit de Tilburgse Eredivisieclub is overigens zeker te verklaren. Michel is een begenadigd aanvaller, die zijn brille tegenwoordig jammergenoeg nog maar mondjesmaat tentoonspreidt. Patrick komt superlatieven tekort om de kwaliteiten van zijn maatje te omschrijven: "Hij is nog steeds supergoed. Maar er zijn een hoop ploegen die dat weten en er alles aan doen om hem te stoppen. Echt letterlijk alles. Ik zie hier dingen gebeuren waarbij ik denk: 'hoe kan dat toch?' Er loopt één van de weinige goede voetballers in de vierde klasse en die gaan ze met z'n allen kapot schoppen."

Geen fatsoenlijke serie
Het meest treffende voorbeeld van Michel's dadendrang is de allerlaatste derby tegen aartsrivaal Brakel. Als ontketend leidt hij zijn ploeg met vier doelpunten naar de overwinning. Door de zege op de koploper hoopt Zuilichem zich weer te melden in de titelrace. Zeven wedstrijden later is van die hoop niets meer over. Typisch Zuilichem, vindt Patrick: "Ik wil ons niet helemáál afzeiken, maar we kunnen geen fatsoenlijke serie neerzetten. We kunnen nog geen drie wedstrijden achter elkaar winnen."

"Klopt. Het is hier ieder jaar hetzelfde liedje", vindt Michel. "Ik ben nog nooit periodekampioen of kampioen geworden in de senioren. Ja, kampioen van het rechterrijtje, meer niet. Heel m'n leven voetbal ik al tegen degradatie of kunnen we niet degraderen. Da's ook wel een keer mooi geweest."

Enkels
En dus besloten de twee om niet te gaan voor een plaatsje in de basiself van fusieclub BZC'14, maar te verkassen naar het nabijgelegen Gameren. Van rood-zwart naar geel-zwart. Patrick schroomt niet om de druk voor Michel alvast op te voeren: "Jij moet de mensen in Gameren op de banken krijgen."

"Ho effe, ik ben ook geen twintig meer. Het beste is er wel van af", countert Michel. "Ik word ouder, ik heb slechte enkels, dus als ik op zaterdag volle bak moet voetballen, ook al doe ik dat ook niet altijd, dan heb ik daar echt de hele week last van. Je moet me op zondag een keer van de trap af zien komen!"

Fanatiek
Patrick heeft er in ieder geval zin in om sportpark De Meidijk te verruilen voor sportpark Maartenshof. "Ik heb wel het idee dat het leeft in Gameren. Hier in Zuilichem is het nogal timide, maar daar zijn ze juist behoorlijk fanatiek. Volgens mij vinden ze het wel leuk dat wij daar naartoe komen."

"En als dat niet zo is, zijn we zo weer weg", besluit Michel met een knipoog.