Wouter Bonke (FC Perkouw) maanden uitgeschakeld met afgescheurde achillespees

BERKENWOUDE • Het been omhoog, vier kussens eronder en wat werken op de laptop: voor Wouter Bonke zit er even niets anders op. De onfortuinlijke FC Perkouw-speler scheurde vorige week zaterdag in de wedstrijd tegen streekgenoot Dilettant zijn achillespees af.

“Ik probeerde weg te draaien en aan te zetten en kreeg toen een keiharde trap tegen mijn hiel, tenminste zo voelde het”, haalt de ervaren centrale verdediger van de Berkenwoudse zaterdagderdeklasser het moment terug. “Ik riep nog tegen de spits van Dilettant: ‘waarom doe je dit?’ Ik dacht dat hij het was die me geraakt had. Ik wil die jongen daar alsnog mijn excuses voor aanbieden. Hij stond namelijk helemaal niet in de buurt toen het gebeurde.”

Bizar
Meteen na het eenzijdige incident was het Wouter Bonke en de mensen om hem heen duidelijk dat het ‘goed mis’ was met zijn achillespees. De ambulance moest aanrukken en de 36-jarige voetballer werd naar het ziekenhuis vervoerd.

“Daar bleek na onderzoek dat de pees was afgescheurd”, vertelt hij. “Opereren vond men geen optie. Ik werd ’s avonds naar huis gestuurd en mag mijn voet twee weken niet belasten. Daarna is er controle en zal ik ongetwijfeld een revalidatietraject ingaan. Het is bizar, hè. Op het ene moment trap je nog lekker tegen een bal en een paar seconden later is het klaar. Hier ben ik wel een tijdje zoet mee, al hoop ik stiekem dit seizoen toch nog in actie te kunnen komen voor FC Perkouw. Op deze manier afsluiten past niet bij mij. Maar ik besef ook dat het eerst belangrijk is om weer te kunnen lopen en de dagelijkse dingen weer te kunnen doen. Mijn vriendin en ik hebben samen een dochtertje. Ik wil straks weer als ‘mobiele papa’ kunnen fungeren.”

Topamateurniveau
Wouter Bonke streek ruim een jaar geleden neer bij FC Perkouw, nadat hij vele seizoenen lang op topamateurniveau had gevoetbald bij onder meer Be Quick Groningen, GVVV in Veenendaal en Huizen.

“Ik heb me laten strikken door oude voetbalvrienden, onder wie Eelco van Viersen, met wie ik ooit in de pupillen van DCV samen speelde”, vertelt de in Bilthoven woonachtige voetballer. “Wat zou het leuk zijn om met wat oude maten nog één keer in een elftal te staan, zeiden we tegen elkaar. Die droom maakten we waar, al was het afgelopen seizoen wel een korte versie vanwege de coronamaatregelen. Zo afscheid nemen wilde ik niet, vandaar dat ik er een jaar aan vast heb geplakt. Althans, dat was de bedoeling. Deze blessure gooit roet in het eten. Dat is balen. Maar ik heb meer malheur gekend in mijn sportleven. Zo liep ik eens een gebroken been op tijdens een wedstrijd. Elke keer kwam ik terug. Wie weet lukt dat me nu ook. Ik ga er mijn best voor doen.”