Ook ‘de club van net-niet’ verlaat het EURO sportpark

ZALTBOMMEL – Met het vertrek van het EURO sportpark neemt, naast Nivo Sparta, ook voetbalvereniging Zaltbommel na 59 jaar afscheid van haar vertrouwde thuishaven. De club ging in 2008 door financiële wanorde failliet, maar leeft als nooit tevoren.

Een betere plaats voor het interview dan café De Bosschepoort hadden we niet kunnen verzinnen. De bruine kroeg is van oudsher de plaats waar spelers en supporters de successen van vv Zaltbommel vaak tot in de late uurtjes vierden. Ook Henk en Bep Damen maakten vaak deel van die feestjes uit. Bijvoorbeeld op 2 juni 1979. Voor Bep is dat een onvergetelijke dag omdat ze toen verkering met Henk kreeg, maar Henk heeft er een andere herinnering aan.

Het eerste elftal van vv Zaltbommel speelde op die zondag in ‘79 in Kerkdriel namelijk de beslissingswedstrijd tegen FC Engelen om het kampioenschap in de tweede klasse. Maar liefst 1700 supporters waren aanwezig om de Groen-Witten uit Zaltbommel toe te juichen. Henk, destijds speler van het eerste elftal, denkt er zevenendertig jaar later nog steeds met weemoed aan terug: “Die dag is mijn mooiste herinnering aan vv Zaltbommel. We verloren die wedstrijd wel met 4-1, maar wij hadden veel meer schik dan FC Engelen. Het leek wel alsof wij kampioen waren geworden, want het was echt groot feest.”

Punten in mindering
Ondanks dat was de nederlaag kenmerkend voor de volksclub die door oud-bestuurslid Mari van der Linden ook wel gekscherend de ‘club van net-niet’ wordt genoemd. Van der Linden heeft door de jaren heen alle mogelijke archieven uitgeplozen, op zoek naar foto’s, verslagen en verhalen over vv Zaltbommel. Hij noemt achteloos alle seizoenen op waarin vv Zaltbommel op een haar na promotie of een kampioenschap misliep.

“Tot drie keer toe zijn we bestraft met punten in mindering waardoor we op het laatste moment toch weer naast de prijzen grepen.” Dat gebeurde ook in het seizoen 86-87, toen de wedstrijd in Gemonde tegen Irene uitmondde in een fysieke strijd. Dat zou niet de laatste keer zijn: “Wij zijn heel erg emotioneel en rechtdoorzee, waardoor de tegenstander ons ook makkelijk kon provoceren. Daar waren wij heel gevoelig voor. In 2005 speelden we in en tegen Heusden met een aantal Marokkaanse jongens en een aantal jongens van het kamp in onze selectie. Zij werden vanaf het terras uitgescholden en een van die personen kwam zelfs het veld op, waarna er een paar flinke klappen vielen. Dat kreeg nog een vervelend staartje, want we moesten de wedstrijd een paar dagen later met acht of negen spelers uitspelen.”

Hoogtijdagen
De hoogtijdagen van de club stammen uit de jaren ’20 en ’30. Daarin speelde vv Zaltbommel tweede klasse NVB, vergelijkbaar met de Jupiler League. Daarna gleed vv Zaltbommel steeds verder af en uiteindelijk bleek de vierde klasse het eindstation. In die tijd had de club veel goede voetballers, maar zij vertrokken naar betere clubs uit de regio. Ook Henk kreeg een aanbieding om hogerop te gaan voetballen: “Iemand vroeg aan me of ik bij Bossche Boys wilde spelen. Ze boden me steeds hogere bedragen, tot duizend euro aan toe, maar ik deed het niet. Ik zei ‘Al geef je me een miljoen, ik ga Bommel niet uit’.”

Clublied
De verhalen vliegen in sneltreinvaart over de tafel, zelfs anekdotes over Willem van Hanegem en Jan van Grinsven passeren de revue. Henk, Bep en Mari zijn volledig in hun element als ze praten over de tijd die ze bij de club hebben beleefd. Zelfs het oude clublied ‘De groene kikker’ ligt nog vers in het geheugen. Bep zingt dat liedje ook nu nog regelmatig: “Wij leren onze kleinzoon dat liedje nu ook gewoon weer.”

“Maar die tijd komt jammer genoeg niet meer terug”, besluit Henk.

Zondag 29 mei neemt vv Zaltbommel met een 7-tegen-7 wedstrijd definitief afscheid van het sportpark. Toch heeft Mari wel weer plannen om ook volgend jaar vanwege het honderdjarig jubileum van de club een aantal activiteiten te organiseren: “Ik kan er nog niet teveel over zeggen, maar ik ben wel iets van plan. We willen de club in leven laten.”

Martin van Hemert