De twijfel van Bart van den Bogaard (GDC)

GENDEREN – Bart van den Bogaard brak begin november in de derby bij NOAD’32 zijn sleutelbeen. Na ruim tien weken van herstel heeft de aanvaller van GDC nog twijfels of hij weer aan voetballen toe gaat komen bij zijn in nood verkerende club in Eethen.

“Het ziet er nog niet goed uit en het voelt niet goed”, vertelt Bart van den Bogaard, die het gekwetste gewricht met een bobbel er op tien weken na dato even laat zien.

Het voorval in de derby bij NOAD’32 staat in zijn geheugen gegrift. “Het is een datum die ik nooit meer zal vergeten”, geeft hij nog even een beeld van het trieste voorval. GDC probeerde in het slot van de derby bij de stand 0-0 nog een beslissing te forceren en de altijd gedreven Van den Bogaard ging daar vol in mee.

“Er kwam een bal van achteruit en die wilde ik koppen. Ik werd echter onderuit gelopen door een verdediger van NOAD’32. Ik klapte tegen de grond en wilde me nog opvangen. Met het opvangen brak mijn sleutelbeen. Ik voelde meteen dat het foute boel was. Ik dacht eerst nog, dat er een gewricht uit de kom was en wilde niet naar het ziekenhuis, maar het bleek toch dat mijn sleutelbeen dwars door was. Ik baalde er ontzettend van”, aldus de 29-jarige Van den Bogaard.  
         
Basiskracht
Bart van den Bogaard begon als dreumes met voetballen bij NOAD’32 in Wijk en Aalburg, waar ook zijn vader Andries van den Bogaard lang in het eerste elftal voetbalde. Vervolgens kwam hij vanwege familieomstandigheden terecht in Den Bosch bij Wilhelmina, BLC en later bij Emplina in Empel. “Vanwege studie ben ik daar gestopt op mijn zestiende jaar”, vertelt Van den Bogaard. Nadat hij terugkwam in de regio Genderen pakte hij het voetballen bij GDC in het vierde elftal weer op. “Voor de lol”, aldus de fanatieke en gedreven Bart. 

Hij schoof al snel op naar het derde, het tweede elftal en steeg door naar de selectie van de hoofdmacht van GDC. Een vaste basiskracht werd hij niet. “Ik hing een beetje tussen het eerste en tweede elftal in. Dit seizoen ben ik echt voor het eerste elftal gegaan. Dat is helaas afgekapt op 5 november bij NOAD’32 en het heeft veel impact gehad. Gelukkig kreeg ik van NOAD’32 nog een fruitmand. Dat vond ik wel netjes”, vertelt hij. 

Nog niet lekker
“Ze hebben mijn sleutelbeen op een natuurlijke manier weer aan elkaar laten groeien, maar het zit nog niet lekker”, is Van den Bogaard na ruim tien weken nog niet klaar met zijn blessure. “Volgens mij is het over elkaar heen gegroeid. Ik loop nog bij de fysiotherapeut en doe aan fitness om de boel weer sterk te maken. De orthopeet zegt dat alles weer goed is en dat ik er alles weer mee kan, maar ik denk dat er nog een stukje in mijn hoofd zit en bang ben dat er iets gebeurt. Ik heb ook een drukke baan als teamleider in Waalwijk en kan geen risico lopen”, aldus de aanvaller van GDC, die met zijn club een ongelukkige eerste seizoenshelft kende na de degradatie naar de derde klasse.

Extreem
“Het rare bij ons is dat we een wedstrijd tegen de bovenste kunnen winnen, maar ook verliezen van de onderste. Dat is bij ons heel extreem. Er is geen peil op te trekken. Waar het aan ligt, schiet me maar lek, ik weet het niet. We hebben wel een ploeg die wil”, heeft Van den Bogaard er toch vertrouwen in, dat het nog goed komt met GDC in de tweede seizoenshelft.

Zelf hoopt hij er nog een steentje aan bij te kunnen dragen. “Ik ga proberen om weer te gaan voetballen, maar ik weet niet of dat gaat lukken. Ik wil me niet weer blesseren. Dat kan ik niet maken bij mijn baas. Het is nog steeds amateurniveau en ik doe het voor mijn plezier en de eer. Ik ga er altijd honderdentwintig procent voor en moet mezelf in bescherming nemen en een zetje is zo gedaan”, besluit Bart van den Bogaard.