Cees Lagendijk: ‘Grotendeels Alblasserwaards gezicht bij SteDoCo op dit niveau niet realistisch’

GORINCHEM/HOORNAAR • SteDoCo stelt oud-trainer Cees Lagendijk aan als Technisch Directeur en wil op termijn naar de tweede divisie. 

In de ongewenst rustige voetbalperiode heeft SteDoCo rigoureuze beslissingen genomen. De al jarenlang vertrouwde organisatie van de hoofdmacht gaat op de schop. Na de aankondiging van het afscheid van de volledige technische staf wordt ook de voetbaltechnische commissie herzien. De huidige bazen Wim den Braven en Johan van der Werken doen een stapje terug en maken plaats voor herintreder en oud-coach Cees Lagendijk. Na zijn vertrek aan de Groeneweg in 2010 werd hij trainer en hoofd technische zaken bij GJS uit Dalem.

Toevallige ontmoeting
“Een paar jaar geleden tijdens een toevallige ontmoeting op Curaçao kwam ik met enkele beleidsbepalers van SteDoCo aan de praat. Na mijn vertrek als trainer had ik, ook zakelijk, nog altijd contact met meerdere leden van Temporalis. Ik gaf aan ooit technisch directeur te willen worden aan de Groeneweg. Net na de jaarwisseling dit jaar zijn we om tafel gaan zitten en waren we er snel uit”, zegt Lagendijk.

Aardig linkerbeen
De inmiddels 58-jarige Gorcumer weet waarover hij praat. “Ik heb 30 jaar als trainer op het veld gestaan. Bij mijn cluppie SVW was ik als speler van de A-selectie al vroeg trainer. Nog geen twintig jaar oud werd ik trainer van de pas opgerichte damesafdeling. Maarten de Keizer en Leen Admiraal waren mijn eerste trainers. Als voetballer was ik geen onbetwist talent. Maar met een aardig linkerbeen, een topconditie en inzicht in het spelletje kon ik aardig mee. Toch legde ik het te vaak af tegen de van buitenaf door hoofdsponsor Kees den Braven gehaalde spelers als Loek Bijl, Ad van der Gijp en Cees Spaan.”

Lagendijk werd gehaald door Leerdam Sport. “En ook daar werd ik trainer, van een jeugdelftal. Op een gegeven moment belde Groot-Ammers dat een hoofd-jeugdtrainer zocht. En omdat mijn knieën haperden, was de keuze niet zo moeilijk. Toen de hoofdtrainer werd ontslagen, stroomde ik door naar het eerste. In mijn eerste seizoen werden we kampioen van de hoofdklasse van de afdeling Dordrecht en ineens was ik ‘een succestrainer’.

Met een keerzijde. “Want toen ik de commentaar leverende hoofdsponsor uit het kleedlokaal stuurde, lag ik er na drie weken zelf uit.” Al snel kon de inmiddels ook actieve ondernemer aan de slag bij het Rotterdamse CVV. “Daar heb ik het meest geleerd. Spelers die overdag in de haven werkten en daardoor recht voor zijn raap waren zeiden het direct als ze het ergens niet mee eens waren. We vertelden elkaar de waarheid om vervolgens onder het genot van een biertje een kaartje te leggen. Heerlijk.”

Thuisteam
Hij nam die levenservaring ook mee naar de zaak. “Met mijn maatje Wout Schuurman vorm ik al jaren een hecht team. Met de C&W-groep exploiteren we reclameruimte op straat en richten we ons op de in & en outstore van onder andere retailbedrijven. Sinds een paar jaar zijn we ook actief in de online-marketing. Werken met jonge gasten geeft energie, het is net voetbal.”

Lagendijk geniet zichtbaar. “Met dank aan Eline, Fay en Wout kon en kan ik actief zijn in de voetbalwereld. Zij geven mij de ruimte. Met deze drie heb ik ook het aanbod van SteDoCo besproken. Zij zijn mijn thuisteam en omdat zij er ook achter staan, ga ik deze uitdaging aan.”

Leerschool
Na CVV volgden Zwijndrecht, Rijsoord, Sleeuwijk en Heerjansdam. “Elke club was een leerschool. Met Rijsoord waren we in de 1e klasse de vroegste kampioen van Nederland. Ik baalde een week eerder van een verloren wedstrijd. Maar het bestuur feliciteerde mij. “Goed gedaan Cees, volgende week worden we thuis kampioen voor 2000 man tegen buurman VVGZ.”

Bij Sleeuwijk verloor ik mijn laatste pot, een beslissingswedstrijd om promotie tegen SSC’55. Voorzitter Ruub Vogel haalde mij uit een dip en het dak ging eraf op De Roef. Janus van Peenen van Heerjansdam was een verhaal apart. We speelden op het allerhoogste niveau, tegen ploegen als Katwijk, Noordwijk en Kozakken Boys. In de allerlaatste speelronde degradeerden we. Het seizoen erop stonden we vijf punten los in de 1e klasse, maar Heerjanus had geen vertrouwen in een trainer die al aangegeven had niet te willen verlengen. Met de kerst moest ik er, ondanks die riante positie, toch uit.”

Niet realistisch
Begin januari stond SteDoCo op de stoep. “De eerste kennismaking met deze geweldige vereniging.” Speler Rob Soffers verving als trainer de vroegtijdig vertrokken Cees van Bavel. Richting de nacompetitie trad ik, op verzoek van Rob, vervroegd aan en we promoveerden naar de tweede klasse. Na vier jaar speelde SteDoCo hoofdklasse. Onder anderen Rody Hoegee, Willem Looijen, Lion Blok, Ruud de Groot, Roel de Kruijk, Sander Vink, Sam Versluis en Tuncay Arslan gaven SteDoCo -met ook eigen jongens als Marcel en Levi Slob, Dico de Jong, Chris Boom en Pascal van Delden- een mooi Alblasserwaards gezicht. De komende jaren zou ik dat ook wel weer willen, maar dat is op dit niveau niet realistisch.”

Lagendijk legt uit: “Dit is betaald voetbal. Drie keer per week trainen, met een officieel contract en op zaterdag voetballen met achttien ploegen op landelijk niveau. Er zijn niet zo heel veel spelers uit onze regio die dat aan kunnen. Het past ook helemaal in het jongensboek dat SteDoCo heet. In de vierde klasse voetbalden ze met eigen jongens. Een paar klassen hoger redden we het met spelers uit de Alblasserwaard, maar je moet steeds verder weg spelers gaan halen. SteDoCo wil naar de tweede divisie en dan shop je bij BVO’s en (ex-)betaaldvoetbalspelers. Toch heb ik de opdracht de club een meer regionaal tintje te geven. Met ook meer publiek. Dat kan met een technische staf, met de spelersgroep en zeker óók met ons ijzersterke sponsorcollectief. Regionale talentjes die het net niet redden bij BVO’s zijn bij ons van harte welkom. Het tweede elftal moet kwalitatief ook groeien. De vereniging en de stichting moeten dichter bij elkaar komen. Een collectieve missie, waarin de gezamenlijke ambitie wordt gevoeld. Iedereen kan daar zijn steentje aan bijdragen. Van speler tot wasvrouw, de trainer, maar ook de groundsman. De vrijwilligers in de kantine en de schoonmaker op vrijdagmorgen zijn megabelangrijk voor de club. Daar gaan we met elkaar keihard aan werken.”